165 millur fyrir mig

Potturinn í Víkingalottóinu var þrefaldur í kvöld.  Ég er búinn að vera áskrifandi í átta ár á einhverjum tölum, sem ég er löngu búinn að gleyma. Nokkrum sinnum hefur verið fært inn á kreditkortið mitt upphæðir sé ég ef unnið allt frá 300 krónum upp í 3000 krónur.

En sá stóri hefur látið á sér standa.  Á hverjum fimmtudagsmorgni bíð ég spenntur eftir því að síminn hringi og hinum megin á línunni sé spurt hvort þetta sé Eyjólfur og síðan sé mér tilkynnt að ég hafi verið einn með allar tölurnar réttar.  Það fer sæluhrollur um mig við svona fallega tilhugsun.

Og á morgun er einmitt fimmtudagur og í kvöld biðu 165.000.000 kr eftir því að komast í hendur nýs eiganda.  Það verður gaman þegar þeir hringja í mig í fyrramálið.  Og ég veit alveg hvernig ég bregst við...hef svo oft farið yfir það í huganum.

Mér fyndist mjög töff...

" Mér fyndist mjög töff ef Íslendingar yrðu eina þjóðin sem keyrði bara um á svörtum bílum.  Lagalega séð ætti þetta að vera hægt.  Nóg væri fyrir Alþingi að setja lög sem bönnuðu innflutning á öðrum en svörtum bílum.  Flestir bílaframleiðendur eiga alla sína bíla í svörtum lit og því ætti þetta ekki að hefta frjálsa för vöru samkvæmt EES-samningnum, en það er þegar allir framleiðiendur eiga jafnmikla möguleika á markaðnum.  Þetta er samt á gráu svæði varðandi samkeppni. "

Bergur Ebbi Benediktsson DV  Föstudaginn 26. janúar.

Klikk, klikk ...klikkaðir foreldrar

Nú nýlega komst upp um foreldra sem höfðu læst stúlkubarn sitt tvö ár inni í herbergi.  Af einhverjum ástæðum byrjaði þetta sem refsing sem hélt svo áfram dag eftir dag, mánuð eftir mánuð og ár eftir ár.  Þegar stúlkan fór að heyra raddir í skelfilegri einangrun sinni og farið var með hana á sjúkrahús, komst upp um foreldrana.

Það er ljóst að eitthvað hefur brunnið yfir og skammhlaup orðið í uppeldisaðferðum foreldranna.  Einhverskonar kerfisbilun, sem leiddi til þess að þeir "klikkuðu" og fóru að breyta rangt.   Það sem veldur manni nú samt mestum ugg er að þessar "bilanir" virðast færast í vöxt.   Maður heyrir nú reglulega furðulegar sögur af börnum sem hafa alist upp við hin undarlegustu aðstæður.

Hvað þarf eiginlega til þess að maður "klikki" svona rosalega ?  Það reyndar fylgir yfirleitt aldrei sögunni...hæsta lagi að viðkomandi hafi ekki verið heill á geði.   En mér virðist sem fólk sé bara í miklu meiri mæli að "klikka" eða "snappa" með herfilegum afleiðingum.

Stúlka lokuð inni í herbergi í tvö ár

Lélegur lögreglubíll fyrir fáa Dalamenn

Það verður að segjast að fréttin um lélega lögreglubílinn í Búðardal kemur nokkuð á óvart.  Ef bifreiðin hefur bilað 60 sinnum á tveimur árum og verið frá þjónustu í einn eða fleiri daga í senn er ljóst að lögregluembættið hefur ekki haft sömu getur til þjónustu og því er ætlað.  Hvernig má það einnig vera að svona "stórt" vandamál fái að þrífast árum saman ?  Hallast ég nú helst að því að vegna þess að embættið er lítið með fáa íbúa séu yfirvöld þau sem ábyrgð bera ekki að flýta sér að setja fé til lausnar vandans.  Ef 50 bílar hjá lögreglunni í Reykjavík væru með þessa bilanatíðni væri búið að skipta þeim út og fá nýja.  Eða hvernig myndu Reykvíkingar bregðast við þegar löggan væri að handtaka fólk á laugardagskveldi á fjölskyldubílunum sínum ?

Lögreglubíllinn hefur bilað í 58 skipti á tveimur árum

Lopapeysan hans Rikka

Rikki fékk nýja lopapeysu í síðustu viku.  Peysuna prjónaði Gróa á Uxahrygg að beiðni Ömmu Sillu.  Þetta er mjög vönduð og góð peysa og fer Rikka ljómandi vel.  Vegna tilefnisins var tekin ljósmynd af vinkonunum Gróu og Sillu, svo má einnig sjá Rikka með Birnu í nýju fallegu lopapeysunni sinni.

Afmælið hans Rikka

Rikki átti afmæli 22. júlí og var haldið uppá það 20. júlí.  Afmælið fór næstum allt fram undir berum himni, í bliðskapar veðri og íslenskri hitabylgju.    Lítið endilega á myndirnar úr afmælinu á slóðinni hér fyrir neðan.

http://loi.blog.is/album/AfmaeliRikka/

Birna, Rikki og humarinn.

Það verður að viðurkennast að ég hef verið nokkuð bloggslappur undanfarið þótt næg hafi verið tilefnin.   T.d kom Birna, heimasætan á bænum, aftur heim um síðustu helgi eftir hálft ár sem skiptinemi í Brasilíu.  Hún er svo sannarlega reynslunni ríkari og lukkuleg með dvölina. Hún hélt úti ágætri bloggsíðu á meðan á þessu stóð og fékk hvorki meira né minna en um 3000 heimsóknir á hana.  Hægt er að komast á síðuna hennar hér við hliðina.

Svo er Rikki nýbúinn að eiga afmæli og það var alveg meiriháttar veður á meðan á því stóð.  Grillaðar pulsur og ég veit ekki hvað.   Trampólínið í garðinum var nýkomið upp og var vinsælt.  Allir enduðu síðan í vatnsslag og var það langvinsælasti leikur afmælisins. 

Þá var héldum við heilmikla humarveislu á Víðivöllunum síðasta sunnudag til að fagna komu Birnu og kveðja systir Guggu og fjölskyldu sem var að fara aftur heim til Danmerkur.  Alls grilluðum við og steiktum 200 humra.  Það verður nú að þakka sjómanni fjölskyldunnar (Kristleifi Inga)  fyrir humarinn en hann gaf okkur hann fyrir viku síðan.  Það gekk nú nokkuð af þessu þrátt fyrir að ég og tengdamamma höfum lagt okkur verulega fram.

Vestfirðir og Dalir 7. - 13. júlí

Stutt ferðasaga: Þar sem við höfðum ákveðið að ferðaðst innanlands þetta sumarið var ákveðið að fara á Austfirði.  Við fengum því miður ekki sumarhús hjá KÍ á Austurlandi og ákváðum þá að leigja okkur fellihýsi.  Þegar að frívikunni kom reynist spáin vera hvað best fyrir Selfoss, en þar hafði varla sést sól allt sumarið. Næst besta spáin  var fyrir Vesturland og Vestfirði og því var stefnan tekin þangað.

Föstudagurinn 7.júlí.    Af einhverjum dularfullum ástæðum komumst við ekki af stað fyrr en um hádegi.  Veðrið var mjög gott.  Var ætlunin að vera á Írskum dögum á Akranesi frá kl. 14.00 og eitthvað frameftir degi.   Líta á markað, skoða tívólí og gokart.   Ekki komst nú tívolið af stað en við fórum niður í fjöru borðuðum nesti og litum svo á markaðinn.  Þar keypti Gugga lítið en mjög fallegt málverk.  Þá var ekið sem leið lá vestur í Dali og á Leifshátið í Haukadal.  Ekki leist okkur nú nægilega vel á tjaldstæðin þar svo við fórum niður í Búðardal og settum  fellihýsið upp þar.  Þessi tjaldstæði við grunnskólann í Búðardal voru þau verstu og sóðalegustu á ferð okkar.  Sólsetrið var fallegt við Hvammfjörðinn en hitastigið lágt um nóttina.

Laugardagurinn 8. júlí.   Af einhverjum dularfullum ástæðum komumst við seint á fætur.  En vorum þó mætt á Leifshátíð kl. 14.00 inni í Haukadal, einmitt um þann mund sem Geir Harde hélt ræðu. Við hittum fullt af brottfluttum Dalarmönnum enda var þarna furðu mikið af þeim.   M.a hittum við Herdísi Ernu en hana höfðum við ekki hitt í nokkur ár.   Skoðuðum víkingabæinn, heimsóttum Jónas og Áslaugu í tjaldið þeirra og fylgdumst með dagskránni ... ja vel fram eftir degi.  Strákunum þótti hinsvegar dagskráin ekki neitt rosalega spennandi; kubbkeppni, hestasýning og ræðuhöld.  Ákváðum þá að fara aðeins niður í Búðardal og koma aftur síðar um kvöldið.  En þegar við vorum komin í Búðardal nenntum við ekki aftur inneftir, fórum í staðinn í göngutúr í Búðardal og borðuðum ís.   Lásum svo fram eftir kveldi við notlegan hita frá miðstöðinni.

Sunnudagurinn 9. júlí.   Merkilegt nokk...en okkur tókst að komast þokkalega snemma af stað enda var ákveðið að fara í sund í Stykkishólmi áður en við færum með Sæferðum um Breiðafjörð, en sú ferð átti að hefjast kl. 15.00.  Gekk vel út í Hólm og þar biðu okkar afar góð tjaldstæði.  Fórum í sund, en vorum þar fremur stutt vegna tímaskorts... en engu að síður var nauðsynlegt til að skola af sér ferðarykið.  Ferðin með Sæferðum var að mínu mati afar góð.  Veður var mjög gott og báturinn fór vel upp að berginu í nokkrum eyjum svo hægt var að sjá fuglinn þar í nærmynd.  Örn sáu sumir, t.d Gugga en margir rýndu en sáu hann ekki liggjandi á hreiðri sínu.  Í lok ferðarinna var dreginn skelfiskur um borð og öllum sem vildu boðið að gæða sér á honum beint úr skelinni.   Rikki sá ekki ástæðu til að smakka en ákvað að bjarga trjónukröbbum út í sjó í staðinn. Við borðuðum svo á ágætu kaffihúsi í Stykkishólmi að ferð lokinni.   Mjög góðir hamborgarar og ekta allt saman á þeim bænum.   Þarna á kaffihúsinu  fór okkur að hitna allverulega  í framan, enda búin að vera úti í sól og vindi á hafi úti í margar klukkustundir.  Reynist ég rauðastur allra og horfðu margir aðdáunaraugum á mig þarna á kaffihúsinu.

Mánudagurinn 10.júlí.    Þurftum að vakna snemma til að ná Baldri yfir Breiðafjörð.  Rétt slapp því það komust ekki fleiri bílar fyrir; við vorum síðust um borð.  Átti víst að panta, sagði staffið.  Nýji Baldur er ágætis ferja.  Veðrið var gott og sjór sléttur.   Við fórum síðan beinustu leið frá Brjánslæk til Patreksfjarðar þar sem við skildum fellhýsið eftir.  Síðan var farið á Rauðasand.  Það er nú meiri vegurinn þar yfir litla 10 km gróðurlausa heiði.  En ferðalagið var þess virði.  Rauðisandur er afar falleg sveit.  Við dvöldum þar í fjörunni við Saurbæ um stund í mikilli veðurblíðu. Síðan fórum við að Byggðasafninu Hnjóti þar sem mamma tók á móti okkur og gaf okkur kaffi og með því.  Að því búnu lá leið til Látrabjargs og var vegurinn þangað mum betri.   Það var stórkostlegt að heimsækja þenna stað.  Fuglarnir voru furðu gæfir og mátti þar sjá margar tegundir. Veðrið enn mjög gott.   Lyktin úr bjarginu megn og sat í öllum fötum lengi á eftir.  Eftir Látrabjarg var svo kjötsúpa heima hjá mömmu í Örlygshöfn.  Þar komumst við líka í tölvu til að færa svolítið fleiri þúsundir á debetkortin (kostar sitt að ferðast um Ísland) og hlaða alla GSM símana og DVD ferðaspilarann og DS leikjatölvuna og ég veit ekki hvað.   Um kvöldið var rölt um Patró en þar var gríðarlega mikið mý að gera okkur lífið leitt fram eftir kveldi.  Stulli sýndi hetjulega baráttu er hann barðist við heilu mýflokkana með rababarastöngli einu að vopni.

Þriðjudagur 11.júlí.   Við vöknuðum í roki  og rigningu...dróst að fara framúr og út úr fellihýsinu.  En létum það loks yfir okkur ganga og tókum saman.  Kom þá í ljós að allar yfirhafnir drengjanna höfðu gleymst í Örlygshöfn (hinum megin fjarðar) kvöldið áður.  Mamma ætlaði að koma með þær um hádegisbil.  Notuðum við þá tækifærið og fórum í sund á Patró.   Sundlaugin þeirra er glæný og stórglæsileg, þótt ekki sé hún stór. Þegar maður situr í pottunum horfir maður hátt út og yfir fjörðinn.  Svo eftir sundið var farið að leita að sokkum til kaups enda táfýla farin að gera vart við sig á ferðalaginu.  Mjög illa gekk að finna sokka í kauptúninu.   Það hafðist á endanum í apóteki staðarins; þar fékkst eitt par....já nákvæmlega bara eitt par af hvítum sportsokkum.   Eftir að hafa hitt mömmu ókum við til Bíldudals, en þar ætluðum við að líta á tónlistarsafn.  Það var því miður lokað, en hægt að hringja í einhver númer, sem ekki svöruðu.  Nú svo var bara ekið sem leið lá í átt til Bolungavíkur í roki og rigningu með stoppi við Fjallfoss, en þar rigndi merkilegt nokk ekki neitt.  Á leiðinni upp Hrafnseyrarheiðina þurfti að skipta bílnum niður í fyrsta gír svo hann drægi fellihýsið upp.  Myndaðist við það nokkur röð kraftmeiri bíla...en þeir þurftu að lúsast eftir okkur á 20 km hraða upp kröppustu beyjurnar.   Vorum búin að plana að kaupa veiðleyfi í tilbúið vatn rétt hjá Þingeyri, en vegna veðurs hættum við við það.  Tjölduðum svo í Bolungavík í sæmilegu veðri.

Miðvikudagur 12. júlí.   Af einhverjum dularfullum ástæðum komumst við seint á fætur.  Það var hellirigning þegar við tókum niður.  Fórum í Sjóminjasafnið í Ósvör, sem er lítið en skemmtilegt safn tileinkað verbúðalífi íslenskra sjómanna.  Á Ísafirði var prýðisveður og dvöldum við þar á gangi um staðinn í nokkurn tíma áður en við lögðum af stað inn eftir Ísafjarðardjúpinu.  Eins og síðast þegar við komum á Ísafjörð fórum við inn í gamla bakaríið og keyptum okkur kleinuhringi....en þeir eru reyndar engin smásmíði.  Stoppuðum af sjálfsögðu í Súðavík og litum á minningarreitinn vegna snjóflóðanna.  Síðan var lítið stoppað fyrr en á Hólmavík. Tjaldstæðin á Hólmavík voru góð og kvöldblíða þar með sólsetri fallegu.  Enduðum kvöldið með að borða á Cafe Rise.  Það er ekki neitt sérstaklega góður staður.  Esso jafngott held ég bara.

Fimmtudagur 13. júlí.   Tókum daginn snemma á okkar mælikvarða og vorum komin í sund kl. 10.30.  Sundlaug þeirra Hólmvíkinga er alveg ágæt þótt lítil sé.  Svo var farið á Galdrasafnið.  Þetta er dýrt safn og ekki svo voðalega merkilegt það sem þar er hægt að sjá.  Ef ekki hefðu verið tveir afar frekjulegir en gæfir hrafnar við safnið hefði þetta verið fremur leiðinlegt.  Þá má alveg vara við óhugnaði sem sumt vekur yngri börnum, sem þarna er haft til sýnis.  Nú var ekið suður strandir enda átti að skila fellihýsinu á Selfossi kl. 15.00 um daginn.  Það hefði kannski tekist ef ekki hefði sprungið á bílnum á hlaðinu á Brú í Hrútarfirði. En það var svo um kl. 17.30 sem við gátum skilað fellihýsinu.  Á þessari suðurleið fór Keli að finna svo til í eyranu að við fórum með hann beint á sjúkrahús þegar á Selfoss var komið.  Sem betur fer reyndist þetta ekki alvarlegar bólgur.

Að lokinni ferð: Þetta ferðalag er fyrsta langa útilega okkar í langan langan tíma.  Höfðum farið áður í svona tveggja til þriggja nátta ferðir.    Fjölskyldan var saman í nokkra daga og varð að sleppa sjónvarpi, tölvuleikjum og ýmsum öðrum sjálfsögðum þægindum.  Þetta var gott búst fyrir fjölskyldueininguna.   Veðrið var nær alltaf gott, fengum einn leiðinlegan dag og þrjá mjög góða. 

Svo er það næsta ferðalag en það verður 12. og 13. ágúst en þá verður stórfjölskyldan í Fljótstungu í Borgarfirði.  Svo næsta sumar....kannski Ítalía.

Allar myndir af ferðalaginu er svo að finna í albúminu hér við hliðina eða á slóðinni:  http://loi.blog.is/album/VestfirdirogDalir/

 

Nýtt albúm

Myndir frá hálendisferðinni 2. júlí nú komnar inn í albúm.  Slóðin er : http://loi.blog.is/album/Halendisferd02juli06/    Þá er ég búinn að laga betur myndirnar úr Reykjanesgöngunni á slóðinni : http://loi.blog.is/album/Reykjanesganga10juni06/  

Ferðasaga um Vestfirði og Dali að verða tilbúin í máli og myndum.

Inn á hálendið

Sunnudaginn 2. júlí rendum við upp á hálendið.  Við fórum sem leið lá upp í Gnúpverjahrepp og svo upp að Búrfelli.   Við ókum sem leið lá með stoppum alla leið upp að Þórisvatni.  Í Sultartangavirkjun var opið og þar hægt að skoða myndlistasýningu og fræðast um stöðina og virkjanirnar í nágrenninu.  Við komum líka við í Hálendismiðstöðinni rétt hjá Hrauneyjafossvirkjuninni og fengum okkur að borða þar.  Svo skrýtið sem það nú er eru aðeins 99 kílómetrar frá Hrauneyjarfossvirkun og niður á Selfoss.  Öll leiðin er á malbiki og því ekkert auðveldara en að skreppa þarna uppeftir og skipta alveg um landslag.  Myndirnar sem teknar voru á leiðini verða fljótlega settar í sér albúm hér við hliðina.

Á morgun verður haldið í vikuferðalag um Vesturland og Vestfirði.