Dalir

Við Gugga ætlum að skreppa aðeins vestur í Dali yfir helgina.  Orðið langt síðan maður fór síðast og enn lengra síðan Gugga fór.  Krakkaherinn er orðinn svo sjálfbær að þetta er orðið lítð mál að fara eitthvað án þeirra.

Keli farinn að keppa aftur

Nú um síðustu helgi ákvað Keli að keppa aftur í júdo eftir nærri tveggja ára hlé.  Hann keppti á fjölmennu KYA móti hjá ÍR.  Kela gekk reyndar vel og var aðeins hársbreidd frá því að fara með sigur af hólmi í sínum flokki. 

Hér er hann með silfurverðlaunin sín.

Hvað skuldum við ?

Það er rosalega skrýtið að hlusta á mjög misvísandi tölur um hvað íslenska þjóðarbúið komi til með að skulda í árslok 2009.  Það eru að birtast tölur frá 430.000 milljörðum upp í 2.000.000 milljarða.  Það verður að teljast ansi mikill munur.

Þetta er eiginlega glöggt dæmi um hvernig umræðan sveigist í pólitískri umræðu. Og einnig gott dæmi um hvernig slík umræða skapar óvissu hjá fólki.  Því hér er nefnilega ekkert gaman mál á ferðinni. 

Ég man eftir fyrstu spjallrásinni.

Ég man eftir því þegar ekki var sjálfvirkur sími heima og allir gátu hlustað þegar aðrir voru að tala saman.  Maður heyrði andardrátt á línunni og einnig þegar einhver tók tólið af eða setti það á.

Einu sinni á ári var okkur unglingunum í sveitinni leyfilegt að "hlusta og ærslast" í símanum.  Það var kvöldið þegar þorrablót sveitarinnar var haldið.  Þá fóru unglingarnir, sem heima sátu, ásamt einstaka barnapíu og slógu á létta strengi í símanum.  Þetta var í raun þrælfín spjallrás...sú fyrsta sem ég kynntist.

Merkilegt eftir á að hyggja að fullorðna fólkið skyldi ekki taka kvöld og kvöld svona saman líka og fara með kveðskap og gamanmál.

Súrmat borðar nær enginn

Mér hefur smátt og smátt verið ljósara að sífellt færri leggja sér til muns súrmat.  Flestallt fólk 35 ára og yngra hefur ekki smekk fyrir þessu bragði.  Á þorrablótum eru t.d bringukollar eitthvað sem afar fáir borða.  Það er helst hrútspungar sem einhver eftirspurn er eftir.

Ég spái því að innan  næstu 50 ára borði nær enginn lengur súrmat.

Frábær birta

Í morgun þegar ég fór af stað frá Selfossi til Reykjavíku var fullt tungl með ótrúlega mikilli birtu.  Það var einnig snjór yfir öllu, talsvert frost, heiðskýrt og það glampaði á hjarn og svell til fjalla.  Hreint ótrúlega falleg lýsing á umhverfinu.

 Mér þótti svo bjart að ég ákvað að prufa að aka án ljósa og var það ekkert mál.

Hinir öldnu

Í mörgum samfélögum áður fyrr og reyndar enn þann dag í dag voru það það öldungarnir sem réðu eða einhverskonar öldungaráð.  Þeir voru lífsreyndastir og höfðu mesta þekkingu á hlutunum.

Það er merkilegt að sjá hvernig landsmálin hafa á síðustu misserum verið að þróast í þessa átt að vissu leyti.  Eldra fólk og lífsreyndara er nú skipað í lykilstöður í landsmálum.  Ásmundur Stefánsson og Valur Valsson eru orðnir bankastjórar, Jóhanna Sigurðardóttir orðin forsætisráðherra og Indriði Þorláksson ráðuneytisstjóri.  Öllu þessu fólki er ætlað að vera skamma stund en er kallað til á neyðarstundu.

Skemmtilegir fyrirlestrar

Háskóli Íslands gekkst fyrir skemmtilegum fyrirlestrum fyrir nokkru sem báru heitið "Mannlíf og kreppur".   Fyrirlestrarnir, sem eru öllum opnir, eru stuttir og áheyrilegir.  Ég mæli með þeim.

Hér er slóðin: http://www.hi.is/is/mannlif_og_kreppur 

Takk Jóhanna

Mér finnst afar skemmtilegt til þess að hugsa að þegar maður er orðinn 66 ára gamall geti það vel verið að maður sé á toppnum í einhverju; að eitthvað nýtt ,skemmtilegt og mikilvægt sé að byrja þá en ekki að enda.  Vera Jóhönnu Sigurðardóttur sem forsætisráðherra í 80 daga minnir mann stöðugt á þennan möguleika og hvað jákvætt og ótrúlegt getur beðið manns, þrátt fyrir öldrun.

 

 

Hlaðan er góð

Ég kann allra best við það að lesa í Þjóðarbókhlöðunni af þeim stöðum sem ég prófað í Háskólanum.  Plássið er gott, maður getur setið við glugga og svo er líka þessi ljómandi kaffitería þar sem kaffið kostar aðeins 100 kr með ábót.

Stólarnir í Hlöðunni eru hinsvegar ekki nægilega góðir og fer maður að finna fyrir því eftir um það bil tvo tíma.  Það eru reyndar líklega þrjár tegundir, sem eru misslæmar, en þær eiga það allar sameiginlegt að setan hallar of mikið aftur eða ekkert fram.  Þannig að þegar maður hallar sér fram á borðið, þá fer mann að verkja í aftanverð lærin eftir einhverja stund.

Mamma segir reyndar að þetta leysi ég bara með því að hafa með mér kodda til að sitja á....já kannski að maður prufi það.