Reykhólakirkja

Á Páskadag hefur verið hefð hjá hluta fjölskyldunnar að sækja messu hjá Síra Ingibergi í Staðarhólskirkju. En nú brá öðruvísi við í ár, því síra Ingibergur er hættur prestskap og búið að leggja brauðið hans að hálfu undir Reykhólasókn.  Því var ekki um annað að ræða en að aka norður á Reykhóla í messu.  Það er reyndar ekki löng leið; um 37 km.  Og sannarlega er leiðin falleg.

Ný presturinn á Reykhólum síra Sjöfn Þór tók á móti okkur í framkirkjunni og þegar inn var komið kom í ljós að dræm var kirkjusóknin.  Reyndar dræm með einsdæmum virtist mér.  En hvað með það messan var mjög fín og mæltist síra Sjöfn afar vel á einfaldan og alþýðilegan hátt.  Þetta varð afar þægileg og falleg stund.

Undir sálmasöng var mér hugsað til þess þegar ég bjó með minni fjölskyldu á Reykhólum.  Mjög góðar minningar eru þaðan og eitt er víst að aldrei síðar hef ég fundið eins skemmtilegan þorpsbrag eins og þar.  Og kirkjan...hún á í okkur nokkur bein; tveir synir mínir voru skírðir þar.

Eftir messu gafst tækifæri til að heilsa upp á fólk og rabba aðeins.  Nú eru fyrverandi nemendur mínir þarna um þrítugt.  En allir muna samt eftir öllum.  Alltaf þægilegt að koma út á Reykjarnesið.  Og á heimleið gladdi það mig verulega að sjá að tvö hús voru í byggingu í þorpinu og önnur tvö nýbyggð.