Ég man eftir fyrstu spjallrásinni.

Ég man eftir því þegar ekki var sjálfvirkur sími heima og allir gátu hlustað þegar aðrir voru að tala saman.  Maður heyrði andardrátt á línunni og einnig þegar einhver tók tólið af eða setti það á.

Einu sinni á ári var okkur unglingunum í sveitinni leyfilegt að "hlusta og ærslast" í símanum.  Það var kvöldið þegar þorrablót sveitarinnar var haldið.  Þá fóru unglingarnir, sem heima sátu, ásamt einstaka barnapíu og slógu á létta strengi í símanum.  Þetta var í raun þrælfín spjallrás...sú fyrsta sem ég kynntist.

Merkilegt eftir á að hyggja að fullorðna fólkið skyldi ekki taka kvöld og kvöld svona saman líka og fara með kveðskap og gamanmál.